بسیاری از داروهای پارکینسون داروهای دوپامینرژیک هستند. هدف آنها افزایش سطح دوپامین یا تأثیرگذاری بیشتر آن بر روی مغز است.
مطالعات نشان می دهد افراد مبتلا به فلج لرزانی که ورزش می کنند ، در مقایسه با افرادی که ورزش نمی کنند ، در دارز مدت ، زندگی خود را با شرایط بهتری سپری می کنند.
ورزش و تمرین بدنی از التهاب موجود در مغز کم می کند. از آن جایی که بیماری پارکینسون، اثرات منفی می گذارد بر روی ذهن و حافظه، ورزش و تمرین بدنی اهمیت زیادی پیدا می کند.
دوپامین یک ماده شیمیایی مغز و انتقال دهنده عصبی است که به ارسال سیگنال های الکتریکی به اطراف مغز و در طول بدن کمک می کند.
روش‌های درمانی که برای پارکینسون به کار برده می‌شوند، برای کنترل علائم هستند؛ اما درمان قطعی آن هنوز ایجاد نشده است.
پزشکان و محققان نمی دانند علت پارکینسون چیست. آنها همچنین مطمئن نیستند که چرا این بیماری در هر فرد متفاوت پیش می رود. به همین دلیل نحوه پیشگیری از این بیماری نامشخص است.
۱. عوارض جانبی داروها: برخی از داروهای خاص که برای درمان مشکلات روانی نظیر روان‌پریشی یا افسردگی مصرف می‌شوند، ممکن است موجب بُروز علائمی نظیر علائم بیماری پارکینسون شوند.
دانستن عوامل خطر شخصی می تواند به شما در تشخیص علائم در مراحل اولیه کمک کند.
۳. فلج فوق‌هسته‌ای پیشرونده: افرادی که مبتلا به این بیماری نادر هستند، ممکن است دچار مشکلاتی در زمینه‌ی تعادل شوند که موجب افتادن مکرر آنها شود.
بعدیدرمان پارکینسون
بافرادی که عادت به مصرف قهوه ندارند، در برابر افرادی که روزانه عادت دارند تا ۲ بار قهوه مصرف کنند، ۵ برابر بیش تر در معرض ابتلا به پارکینسون قرار می گیرند.
به طور خلاصهمی توان گفت عوامل بسیار زیادی وجود دارند که بر روی طول عمر این بیماران تاثیر می گذارد که می توان از میان آن ها به موارد ذیل اشاره نمود:
بسیاری از مردم در این مرحله از پارکینسون نمی توانند به تنهایی زندگی کنند زیرا زمان حرکت و زمان واکنش کاهش می یابد.
در جریان قرار بیماری پارکینسون در چه سنی رخ می دهد دادن دوستان، خانواده و آشنایان برای دریافت حمایت های آن ها